Wat is verwondering precies? En wanneer verwonder jij je eigenlijk?
Deze filosofische vragen vormden het startpunt van de Wonder Workshop, die ik vorige week gaf.
Tot mijn eigen blijdschap én verwondering komen er dan vanzelf pareltjes voorbij. Zoals een vijfjarig kind, dat aan zijn vader had gevraagd: papa, wanneer ben je mens? Ik word heel blij van dit soort vragen, die verder gaan dan de gebruikelijke small talk.
Veel verwondervragen hebben met grote onderwerpen te maken.
Het kan letterlijk heel groot zijn: hoe is het mogelijk dat de zon precies op de goede afstand van de aarde staat, zodat wij er wel profijt van hebben, maar niet wegbranden?
Of het kan op een andere manier groots zijn: hoe is het mogelijk dat er 300 miljoen sperma-cellen (!) nodig zijn om een enkele eicel te bevruchten?
Verwondervragen verlangen van ons dat we er langer bij stilstaan.
Dat we durven te blijven hangen in het niet-weten. Via wonderlijke omwegen komen er dan nieuwe inzichten tot stand. De moed om zekerheden los te laten is dan ook een vereiste voor creativiteit.
Tegelijkertijd roept niet-weten vaak onrust op. Het voelt enorm ongemakkelijk om de antwoorden niet te kennen.
Verwonderen lijkt op de Grote Kieteldood. Je wil het niet en tegelijkertijd is er niets leukers dan helemaal gek gekieteld te worden.
Als je jezelf verwondering toestaat, ga je met andere ogen kijken.
Zo vertelde een bekende van mij dat ze maar geen besluit kon nemen over een opdracht die ze wel of niet zou aannemen. Ze moest aan de ene kant dit, maar aan de andere kant dat...
We hadden er een heel gesprek over, maar we kwamen er niet uit.
Aan het einde zei ze ineens; wacht, heb je nog een vraag voor me? Niet een antwoord, maar een vraag die me kan helpen?
Jazeker, zei ik. Die vraag is heel simpel.
Wanneer hoef jij helemaal niets?
Ze keek me aan met de blik van een verbaasde kabouter. Daarna kreeg ze een twinkeling in haar ogen.
Jazeker, op deze vraag wilde ze wel een poosje sabbelen. Nu verwonder ik me de hele dag al wat het haar gaat brengen...
Durf jij jezelf nieuwe vragen te stellen zonder de antwoorden meteen te willen weten? En kun jij je daarover verwonderen?
