Bloggen is al jaren een van mijn grootste hobby’s. Maar voordat ik eraan begon, hield ik mezelf voor dat bloggen helemaal niets voor mij was. Mijn worsteling met zichtbaarheid om mijn verhaal te vertellen speelde mij parten.
Heb jij wel eens in een onverwacht moment je eigen wereld op zijn kop gezet? En daarmee voorgoed iets veranderd in je leven?
Sinds de allereerste taalles op de basisschool bestaat er voor mij nauwelijks iets leukers dan schrijven. Toen weblogs in de mode kwamen, kreeg ik dan ook de vraag of bloggen iets voor mij was.
Maar ik weerde het altijd af. Nee joh, iedereen deed dat al. Ik wilde niet meedoen aan die hype.
Het was technisch bovendien te ingewikkeld. En – minder expliciet – vertelde ik dat er dan foto’s van mezelf bij moesten, en zelfs misschien wel filmpjes.
Brrr. Ik voelde er helemaal niets voor om in de schijnwerpers te staan. Ik was bang dat mensen het saai en suf vonden. Of dat mensen mij als arrogant zouden betitelen.
En trouwens, ik kon me in geen lichtjaren voorstellen wie er eigenlijk op zat te wachten.
Wat ik toen nog niet toegaf aan mezelf was dit:
Ik worstelde met de angst voor zichtbaarheid.
Dat ik het toch deed, was in een vlaag van lichtzinnigheid. Toen ik voor de zoveelste keer de suggestie had gekregen om een blog te beginnen, verkeerde ik heel even in de stemming van ‘laat ik het maar eens uitproberen’. Tot mijn grote verrassing was dat een goede zet. Al vrij snel na de start kreeg ik trouwe lezers die meer teksten van mij wilden lezen.
Stap voor stap bouwde ik mijn blog uit.
Het was niet alleen mijn plek om creatief te klungelen, maar ook de springplank naar allerlei andere activiteiten: ik ging Verhalenmails versturen, legde allerlei nieuwe contacten en sloot me aan bij samenwerkingsverbanden.
Het blog was later ook het instapmodel voor mijn boeken en diverse grote opdrachten voor klanten.
Dat alles speelde zich af in 2005. Achteraf weet ik dit: Bloggen is geen hype gebleken, maar een handig middel om je ideeën te delen met anderen.
Qua techniek was het een fluitje van een cent om te gaan bloggen. En er zaten wel degelijk mensen op te wachten.
Smoesjes verhullen je eigen weerstand tegen iets nieuws
We denken vaak dat we tot in onze tenen gemotiveerd moeten zijn als we iets nieuws gaan doen.
Maar een verandering van gedrag, daar zijn we nooit echt klaar voor. Je moet namelijk iets doen dat je nog niet kent. En daar voel je gewoon weerstand tegen. Dat is de reden dat je tegen jezelf zegt dat je er nog niet klaar voor bent, nog niet genoeg opleiding hebt gedaan, dat je het te druk hebt of te weinig geld…
Als je trouw wilt zijn aan jezelf moet je door het ongemak heengaan. Zeker als je iets wilt bereiken of je diepste wens tot uitvoering wilt brengen.
Vind jij zichtbaarheid ook lastig?
Stel dat jij graag je persoonlijke verhaal wilt vertellen. Omdat dit belangrijk is om mensen samen te brengen, je beste leven te leiden en je talenten te benutten. Maar ja, dan ben je wel zichtbaar.
Vergelijk het dan eens met zwemmen in de zee. Het is heerlijk om te doen, maar in het begin voelt het water ongelooflijk koud. Enorm oncomfortabel.
Je eerste neiging is om weer terug te rennen naar het strand. Maar als je in het water gaat, door de kou heengaat, dan ervaar je hoe lekker het water uiteindelijk is.
Je kunt best samenleven met je ongemak, tegenzin of gebrek aan motivatie. Je kunt ook gewoon opmerken dat je uitstelgedrag vertoont. Of signaleren dat je jezelf wilt terugtrekken. En het toch gewoon doen.
Bij veel onprettige ervaringen merk je dat het bij nader inzien best meevalt.
Die weerzin die je van tevoren voelt is eigenlijk groter dan de ervaring zelf, hoe onwennig ook.
Zo is het ook met het worstelen met zichtbaarheid. Als je het toch doet, blijk je al die tijd vooral gevochten te hebben tegen koudwatervrees. Bedenk wat het je oplevert als je het toch doet. Vaak geef je dan jezelf ongelooflijk veel vrijheid cadeau.
