Laatst kwam ik een oude bekende tegen die ik vijf jaar niet had gezien. Ze straalde toen we elkaar zagen en ik riep meteen: Ha! Wat leuk om je te zien! Hoe gaat het met je?
Meteen realiseerde ik me dat dit een ontzettend saaie vraag is om een gesprek op gang te brengen. Waarschijnlijk zou ze antwoorden met: 'Goed, dank je! Hoe is het met jou?'
En dan zouden we vastzitten in een suffe conversatie.
Ik had geluk, want deze vrouw gooide het spontaan over een andere boeg.
Ze begon enthousiast te vertellen over haar nieuwe kat. Die had ze in huis genomen om de leegte te vullen die de uitgevlogen kinderen hadden achtergelaten.
Haar man had de nieuwe huisgenoot mokkend geaccepteerd. Totdat de kat op een winterse avond niet meer thuiskwam en haar man ontzettend ongerust bleek te zijn. De hele avond bleef hij naar de kat zoeken en stapte zelfs 's nachts enkele malen het bed uit om op de koude vloer naar buiten te schuifelen.
De volgende ochtend zat zij nietsvermoedend in een online vergadering toen haar man doldriest haar werkkamer instormde. De kat was weer thuisgekomen en hij was door het dolle heen van blijdschap.
Zij was natuurlijk ook blij over de thuiskomst van de verdwenen kat. Maar vooral voelde ze verbazing over haar echtgenoot, die zij op een compleet andere manier had leren kennen.
Toen ik naar haar luisterde, besefte ik dat ze iets bijzonders deed.
In plaats van het standaard 'Ja, goed, hoe is het met jou?' deelde ze een vermakelijk verhaal dat haar leven weerspiegelde. Ze gaf me als luisteraar de kans om te begrijpen waar zij op dat moment stond.
Dat zette me aan het denken.
Hoe vaak beginnen we gesprekken met vragen die eigenlijk weinig toevoegen? En hoe vaak geven we antwoorden die aan de oppervlakte blijven hangen?
Veel mensen denken dat hun dagelijkse beslommeringen niet interessant genoeg zijn om te delen met anderen.
En dat geldt helemaal als je erover gaat schrijven. Je bent vast niet de enige die denkt dat je een heroïsch verhaal moet hebben, zoals het overwinnen van een levensbedreigende ziekte of het beklimmen van de Kilimanjaro. Een tikkeltje overdreven, maar je begrijpt vast wat ik bedoel.
Je bent niet de enige trouwens.
Dit is een van de grootste mythen over storytelling.
Het gaat niet om de dramatiek van de gebeurtenis, maar om de manier waarop je het verhaal vertelt en de emoties die het oproept.
Zelfs als je denkt dat jouw leven behoorlijk routineus is, zijn er altijd momenten die de moeite waard zijn om te delen. Denk aan een grappige anekdote over je huiselijke leven, een emotionele ervaring of gewoon iets alledaags dat je heeft geholpen om je dag door te komen.
Als je durft te vertellen over alledaagse dingen in het leven, gebeurt er iets bijzonders.
Je geeft je lezers een inkijkje in jouw wereld en je inspireert hen om hun eigen verhalen te delen.
Dus wees niet bang om oprechte vragen te stellen en je eigen verhalen te delen. Je zult versteld staan van de magie die je verspreidt.
