Het project waar ze aan werkte, viel bij nader inzien vies tegen. Waar ze gewoonlijk borrelde en bruiste van levenslust, vond ze haar werk nu ronduit saai.
Toen Eva me dit verhaal vertelde, zag ik hoe moe ze was. Eigenlijk zou ze deze coachsessie liever uitstellen, want ze voelde een gillende hoofdpijn opkomen.
Toch begon ze te vertellen over haar werk met alle ingewikkelde werkafspraken. Daar vond ze wat van. Maar dit leek echter nog niet het echte vraagstuk te zijn waar ze mee worstelde.
Tijd voor storyscrolling.
Hoe ben je eigenlijk in dit werk terecht gekomen, vroeg ik haar. Ze vertelde over haar loopbaan met veel wisselende functies en branches. Nog nooit had ze gesolliciteerd. Hoefde ook niet, want ze was altijd gevraagd voor een nieuwe functie. En zo was ze keer op keer van het ene in het andere werk gerold.
Nu was ze zzp'er. Ze keek er verbaasd bij.
Vertel dit verhaal nou nog eens een keer, maar dan vanuit het perspectief dat je zélf aan het stuur hebt gezeten, daagde ik haar uit.
Ze vertelde het hele verhaal opnieuw.
Nu benadrukte ze hoe ze diverse keren doelbewust gekozen had voor een overstap. Al was een wisseling niet altijd haar eigen idee geweest, ze had wel steeds haar randvoorwaarden gesteld.
Ik zag haar opfleuren. Deze versie voelde heel natuurlijk, reageerde ze. Zeker niet geforceerd of kunstmatig. Dit klopte.
Ineens besefte ze dat ze vaak in sluiertaal praatte over haar verdiensten. En dat ze haar eigen rol kleiner had gemaakt dan nodig.
Hoog tijd om te gaan staan voor wat ze waard was: een expert met veel ervaring. En hoogste tijd om zichzelf niet meer in de wegkwijnende positie te zetten, maar haar plek als senior in te nemen.
Hoe vertel jij je verhaal als je er langzaam doorheen scrolt en een ander perspectief kiest? Als je hierover meer wilt weten, lees dan mijn boek Jongleren met Vermicelli.
Veel inspiratie gewenst!
