Tijdens een van mijn jaarlijkse trips naar Parijs vroeg ik me af waar die leuke sfeervolle straatjes toch waren die je voortdurend voorgeschoteld krijgt in foto’s, films, blogs en reisgidsen.
Die oude straatstenen, die nostalgische luifels, die gekleurde gevels. Die instagrammable locaties, dat sfeervolle dakterras met de Eiffeltoren op de achtergrond.
Allemaal even Frans, romantisch en net wat sjiek afgebladderd.
Wat ik aantrof in Parijs waren boulevards vol winkels, brasseries en druk verkeer. Smalle, maar weinig fotogenieke straten. Afval, volgekliederde muren, gehaaste mensen. Waar had Woody Allen dan zijn fotogenieke locaties vandaan gehaald voor zijn film Midnight in Paris?
Waar was dat romantische straatje waar hoofdpersoon Gil Pender via een klassieke oude auto de overstap maakt naar een ander tijdperk, het Belle Epoque?
Een blog bracht me op het spoor. Daarin stond een opsomming van de filmlocaties die Woody Allen gebruikt had bij deze productie.
En inderdaad: bij de Église Saint-Étienne-du-Mont, vlak bij het Pantheon in het 5e arrondissement, trof ik ‘Gils straatje’ met kasseien aan. Alsof ik zelf ook weer even in de film stapte. Als je even uitzoomt, is dit natuurlijk wel een opmerkelijke omweg. Via het fictieve verhaal vond ik de plek in de werkelijkheid terug!
We beleven een stad als een verhalende ruimte.
Dat leerde ik enige tijd geleden bij een interessant college over storytelling in de leefomgeving bij de Erasmus Academie. Als dat verhaal niet klopt - we missen bijvoorbeeld de beloofde historische sfeer - dan voelen we ons teleurgesteld.
Het stadsbestuur en de afdeling citymarketing helpen een handje om de verhalende ruimte in stand te houden. De gemeente zet bijvoorbeeld ouderwetse lantaarnpalen neer om de gewenste historische sfeer op te roepen. Dit verschijnsel heet hypernarrativiteit: we laten de werkelijkheid weer lijken op het verhaal dat in ons hoofd zit.
Ik laat mij op mijn trips graag op dat verhalende sleeptouw nemen.
In mij huist een romantische ziel, die geen genoeg krijgt van prinsessenjurken en toverballen. Mijn ideale woning is Villa Kakelbont van Pippi met een paard op de veranda. En zo heb ik nog wel meer idealen, waarmee ik het liefst ieder moment in een magisch verhaal wil stappen. 
Sommige mensen gaan veel verder.
Op de celebrity-foto's van Lauren Greenfield (enige tijd geleden te zien in het Fotomuseum Den Haag) zag ik rijke mensen in Assepoesterkastelen, compleet met glazen koets, gemutste koetsier en lakeien. Ze deden alles om zich in een compleet sprookjesverhaal te wanen.
Er schijnen ook mensen te zijn die bij stedentrips informeren waar Main Street is, omdat Disney World hen heeft geleerd dat ieder oud stadje zo'n straat vol eethuisjes en winkeltjes heeft.
Ze vragen hopelijk nog net niet wanneer de Parade begint. Interessant verschijnsel.
Mensen verzinnen een fictieve wereld. En andere mensen gebruiken de fictieve wereld weer om de werkelijkheid vorm te geven. We houden elkaar dus lekker bezig met dit narratieve circus.
Deze week was ik weer in Parijs. Je vermoedt waarschijnlijk al waar ik naar speurde.
