Een jongetje kwam Johan Cruijff tegen. "Weet u de weg naar het stadion", vroeg het kereltje argeloos.
"Veel oefenen", zei Cruijff.
Dat ventje vond Cruijff vast een rare snijboon, maar dit oude grapje bevat wijsheid.
Zelf zette ik mijn allereerste stappen in de journalistiek bij dagblad De Gelderlander in Nijmegen. Als stagiair bij de kunstredactie was ik monotone dagen zoet met het verwerken van de stapels persberichten over voorstellingen en concerten voor de wekelijkse UIT-bijlage.
Als student Nederlands dacht ik wel iets van schrijven te weten, dus dit was niet direct waarvoor ik gekomen was.
Maar mijn begeleider Harrie liet me blubberveel meters maken.
Harrie was de chef van de kunstredactie. Hij was wijs, goed geluimd en vaderlijk. Volgens mij genoot hij ervan om stagiairs even te laten ploeteren om ons daarna met enkele vingerwijzingen toch weer op het goede pad te brengen.
Achteraf begreep ik dat ik zo pas echt een soepele pen gekregen had. En hoe ik noodgedwongen had geleerd om elke keer weer nieuwe invalshoeken te verzinnen.
Tot mijn opluchting mocht ik ook andere stukken schrijven.
Recensies van voorstellingen en boeken bijvoorbeeld. Ook deed ik hier mijn eerste echte interview-ervaringen op. Van Harrie leerde ik hoe je omging met mensen die het stuk eerst nog wilden lezen (toen nog geen vanzelfsprekendheid).
Hij behoedde me voor ongelooflijke stommiteiten in de teksten.
Bovendien troonde hij me wekelijks mee naar het 'bijkantoor'. Dat bleek het café te zijn waar redacteuren zich verzamelden voor alcohol en sterke verhalen.
Harrie kende ook mijn grote droom: de journalistiek.
Hij adviseerde me te beginnen bij een regionale krant als ik echt het vak tot in de puntjes wilde leren beheersen. Toen twijfelde ik over mezelf, maar hij gaf me het vertrouwen dat ik dit kon.
De kroon op deze stage was een interview met Hella Haasse dat ik zelf voor elkaar had weten te boksen. Ik reisde er speciaal voor naar Parijs.
Het getuigde ook van vet vertrouwen in de stagiair dat dit slotinterview bij voorbaat al een prominente plek kreeg toebedeeld in de zaterdagkrant.
Na afloop kreeg ik de printplaat van de krantenpagina als trofee mee naar huis.
Harry was een belangrijke mentor voor mij. En hij had volkomen gelijk met zijn loopbaanadvies. Bij een regionale krant leer je het journalistieke handwerk, omdat je heel dicht bij de lezers uithangt.
Iedereen heeft wel eens een mentor nodig.
Ik ben zo'n gids ook graag voor jou. Op het gebied van schrijven en creatief denken, maar ook op andere terreinen: keuzes maken, vervolgstappen zetten en uitstelgedrag bestrijden. Of voor de aanpak van storytellingprojecten of het schrijven van een boek.
Ook de bedrijfsmatige achterkant hoort er wat mij betreft bij. Met ziel en zakelijkheid geef ik mijn kennis en ervaringen door, net zoals Harry dat ooit bij mij deed. ik sta helemaal voor je klaar om jouw grote stappen te helpen realiseren.
Weten hoe je dat gaat en hoe het echt voor je werkt?
Neem contact met mij op om te verkennen wat jij wil en wat ik voor je kan betekenen.
