Scholieren die met te weinig eten naar bed gaan, dat gaat me enorm aan het hart. Net als hun ouders, die alle moeite moeten doen om het hoofd boven water te houden en voortdurend kampen met te weinig geld.
Ze jongleren met vermicelli: ze bakken goedkope vermicelli op met wat groenten om op een simpele manier aan een warme maaltijd te komen. Het bijbehorende verhaal was vorig jaar de inspiratiebron voor mijn gelijknamige boektitel.
Toen ik laatst de vraag kreeg voor een opdracht voor een groot maatschappelijk project, stond ik al bijna in de ja-stand. Het zou dit soort gezinnen niet direct aan een dagelijkse warme maaltijd helpen, maar scholieren uit achterstandswijken zouden wel een veel betere startpositie kunnen krijgen.
Door allerlei oorzaken kwam dat project moeizaam van de grond.
Veel partijen, veel belangen, veel beloften.
Een ander ‘narratief’ (zeg maar een andere manier van vertellen) zou het project uit het drijfzand kunnen halen. Vandaar dat ik erbij gevraagd werd om met storytelling een impuls te geven aan de communicatie.
Het doel droeg ik een warm hart toe.
Maar ik had tegelijkertijd het gevoel dat storytelling hier vooral gebruikt zou worden om een platte promotieboodschap vorm te geven. Het ging de programmaleiders niet om het op gang brengen van tweerichtingsverkeer tussen plannenmakers, ouders en scholieren. Hier moesten belangen veiliggesteld worden.
Herken je dat?
Ik kon allerlei redenen bedenken om het te gaan doen, maar ik voelde van binnen vooral onrust. Was dit mijn angst om een spannend project aan te pakken? Paste dit bij mijn waarden? Of was dit een bijzondere kans die ik niet kon laten lopen?
Toen ik merkte dat ik eigenlijk argumenten zocht om ervan af te zien, wist ik genoeg. Kiezen vergt vertraging. Om ruimte te maken voor de wijsheid die je al in je hebt, maar die je door het lawaai van alledag niet hoort.
Mijn buik wees me de weg: dit was niet voor mij.
Mijn buikgevoel was dus ook mijn snapgevoel :)
Mijn contactpersoon liet me later weten dat hij mijn eerlijke antwoord kon waarderen. Niet in een groef glijden die voor je ligt, maar bewust kiezen. Dat betekent dat je niet op de automatische piloot leeft, maar regelmatig bij jezelf te rade gaat.
Hoe doe jij dat?
