Wanneer heb jij een hele goede dag gehad op je werk? Als je blij weggaat, wat is er dan gebeurd?
De beleidsmedewerker tegenover mij begint op te sommen: "Dan heb ik al mijn e-mails verstuurd, zijn alle afspraken nagekomen, heb ik alle vergaderingen bijgewoond..."
Ik knik bemoedigend, hopend op meer.
Want dit is nog niet wat ik wil horen.
Voor het verhaal dat ik over hem en zijn organisatie schrijf, zoek ik iets waardoor hij begeesterd wordt. Iets dat hem geraakt heeft. Iets waarvan hij nieuwe inzichten heeft gekregen.
Ik sla een ander balletje op. Welke gebeurtenis herinner je je nog goed?
Dat gaat beter: enthousiast vertelt hij een verhaal over een kwestie waarbij een zaak helemaal fout dreigde te lopen en hoe dat met inspanningen van anderen toch tot een goed einde kwam.
Zijn ogen beginnen te glimmen. Prachtig.
Verhalen gaan niet over het afwerken van to-do-lijstjes
Dat zijn simpelweg niet de dingen die je je nog lang zullen bijblijven. Verhalen gaan juist over afwijkingen van de gebaande paden. Over lastige dilemma's waar toch iets op gevonden werd.
Over verstoringen op een pad dat er eerst nog veelbelovend uitzag.
Ze gaan vooral over emotie. Over wanhoop, twijfel of opluchting. We schenken aandacht aan dingen waar we een gevoel bij hebben.
Dat zijn de verhalen die we ook graag delen met anderen. En dat zijn de verhalen die anderen bijblijven.
Hoe je meer verhalen krijgt
In ieder voorval schuilt een verhaal. Maar wie regelmatig iets onverwachts doet, iets nieuws onderneemt of van perspectief wisselt, krijgt wel veel meer verhalen.
Daarom gaan mensen ook graag naar het buitenland. Andere gewoonten en gebruiken leveren je een ander perspectief op: zo kan het ook.
Sommige mensen zijn zelfs gek op landen waar je ondefinieerbare gerechten moet eten en waar het oversteken van een straat een levensbedreigende gebeurtenis is.
Jelle Brandt Corstius schreef voor dit soort reisbestemmingen de Universele Reisgids voor Moeilijke landen. Hij deelde daarin een reeks indrukwekkende tips om je staande te houden tussen corrupte overheidsdienaren in treurige oorden zonder fatsoenlijke voedselvoorziening.
Dat roept de vraag op waarom je er überhaupt aan zou beginnen, aan dit soort onmogelijke tochten.
Voor Jelle Brandt Corstius gold dat trouwens ook. Als ze bij het filmen van een televisieserie over Rusland weer eens in een godvergeten oord waren beland, zei zijn regisseur altijd: Vergeet niet, als wij oud zijn, zitten wij aan het leukste tafeltje in het bejaardenhuis.
Dat doen we ons hele leven: dingen meemaken zodat we wat te vertellen hebben. Daarvoor moet je wel op avontuur.
Wil je meer verhalen vertellen?
Dan is het een uitstekend idee om meer onverwachte dingen toe te laten en daarmee je durfspieren op te rekken.
Verstoringen leveren de mooiste verhalen op. Persoonlijk vind ik die gedachte een hele opluchting als mijn trein onverwachts oponthoud heeft in de weilanden of als mijn tram moet stoppen voor een demonstratie.
Dan denk ik aan dat tafeltje. Zie ik jou daar ook?
