Parijs, 24 maart 2022 14.21 uur
Dit stuk schrijf ik in een klein bakkerszaakje op de Boulevard Saint-Germain in Parijs. Ik ben namelijk een paar dagen op solotrip in deze stad.
Eigenlijk plofte ik net op een ander terras neer, zo’n 200 meter hier vandaan. Maar net voordat ik koffie wilde bestellen, viel mijn blik op de opwaaiende rekening van degene die voor mij op deze stoel zat: 6 euro voor een espresso. Haastig pakte ik mijn tas en liep verder.
Nu ben ik in een bakkerswinkeltje beland, waar behalve brood en andere baksels ook koffie verkrijgbaar is. Ditmaal betaal ik 2,10 euro voor koffie in een plastic beker.
Prijzen zijn gekke dingen.
In een restaurant tel je voor een waterfles makkelijk 300 keer zoveel neer als voor water uit de kraan. Toch zijn er altijd mensen die het willen hebben.
Hier in Parijs kan het nog veel eigenaardiger. Als je een colaatje bestelt op een instagrammable dakterras in een dure wijk betaal je gerust 32 stuiters voor een flesje. Dan heb je wel uitzicht op de Eiffeltoren. Dikke kans trouwens dat dit het goedkoopste drankje is op de hele kaart.
Prijzen zeggen niet alleen iets over grondstoffen, methodes of gewerkte uren. Ook locatie, beleving en selectieve toegang tellen mee. Waarde gaat vaak over betekenisgeving.
Naarmate de prijs hoger is, kennen we er meer kwaliteit aan toe.
Al verschilt dat ook per afnemer. De één beschouwt koffie van Starbucks als een statussymbool; de ander vindt aangelengde koffie in een mega grote beker armoedig vertoon.
Over waarde gesproken, daar is nog een ander interessant verhaal over te vertellen.
Verderop op de Boulevard Saint-Germain liggen twee legendarische cafés: Les Deux Magots en Café de Flore. Kunstenaars als Picasso waren er kind aan huis. Franse intellectuelen kliekten hier bij elkaar.
De schrijvers Jean Paul Sartre, Albert Camus en Simone de Beauvoir gebruikten het Café del Flore zelfs als hun kantoor.
Met hun artistieke aanwezigheid hebben al deze beroemdheden beide cafés een permanente aanwas van klanten bezorgd. De veelbesproken rivaliteit tussen beide cafés zorgde voor extra drama. Het werk A Tale of Two Cafes van de Amerikaanse schrijver Adam Gopnik deed de rest.
Het gevolg: in beide cafés is een petieterig kopje koffie nog prijziger dan elders.
Om binnen te komen moet je bovendien je geduld oefenen in een flinke rij wachtenden. Maar dan heb je ook wat: hoe langer je wacht, hoe gedenkwaardiger je bezoek wordt. Het zijn allemaal voorbeelden over extra waarde, die dankzij verhalen nog meer tot de verbeelding spreken.
Legendes werken niet alleen bij cafés, koffie of cola.
Het gaat ook op bij jouw eigen verhaal en wat je qua werk te bieden hebt. Wil jij je verhaal onder de loep nemen? Perspectieven veranderen? Meer waarde toevoegen?
Ik geef niet alleen om verhalen, ik geef ook om jou.
Ik begeleid je graag, zodat jij je waarde kan laten zien. Dat heeft alles te maken met het vinden van je eigen stem.
Neem contact met me op en we praten erover verder.
