Precies tien jaar geleden schreef ik mij in bij de Kamer van Koophandel met mijn bedrijf Verhaallijnen. Ik wilde van voldoen naar voldoening. En ik wilde werken met echte verhalen van echte mensen, zodat zij gezien en gehoord worden.
De opwinding gierde door me heen toen ik mijn eerste ideeën ontwikkelde voor mijn eigen bedrijf. De spanning van de sprong, maar ook de belofte van vrijheid. Het verlangen om iets heel gaafs te gaan doen.
Live, life, leave a legacy, zoiets.
Mijn eerste ideeën hiervoor ontwikkelde ik in september 2008. In deze maand viel de Lehman Brothers bank om, waarmee de wereldwijde financiële crisis ingeluid werd. Zoals we nu weten luidde de val van de bank een stuk of zeven magere economische jaren in.
Maakte dat voor mij iets uit? Niet echt. 
In januari 2009 sprong ik in het diepe.
Ik zegde mijn vaste baan op en had eigenlijk geen idee waar ik aan begon. En tegelijkertijd was het een welbewuste sprong: werken vanuit mijn hart in plaats van het volgen van het vaste stramien. Ik voelde ik dat dit mijn weg was.
Daarbij voelde ik me sterker dan ooit: ik stond zelf aan het roer en kon mijn eigen beslissingen nemen. Er opende zich een wereld aan mogelijkheden, omdat ik al snel (onder meer via het net ontdekte twitter) in allerlei nieuwe netwerken terecht kwam.
Enkele boeken brachten me op compleet nieuwe denksporen over creativiteit en ondernemerschap: Calimeromarketing van Karin Romme en Tribes van Seth Godin.
Al snel had ik een goedlopend bedrijf.
Opdrachten hoefde ik nauwelijks te vinden, de opdrachtgevers vonden meestal mij. Samen met geweldige opdrachtgevers en samenwerkingspartners heb ik een schat aan boeken, verhaalprojecten en andere prachtige producties kunnen realiseren.
2009: zojuist mijn bedrijf ingeschreven bij de Kamer van Koophandel.
Maar na de sprong begint de reis pas echt.
Want ik ontmoette diverse andere draken, die vooral in mezelf zaten. Het aantal mogelijkheden vond ik overweldigend. Hoe zorgde ik ervoor dat ik niet de speelbal werd van anderen en mijn eigen keuzes maakte? En wat wilde ik dan eigenlijk echt?
Op de basisschool en de middelbare school ben ik veel gepest. Mijn overlevingsstrategie was: zoveel mogelijk onzichtbaar blijven en mezelf gedragen zoals anderen dat wilden.
Nu moest ik ontdekken wat ik zelf belangrijk vond en dat ik daarvoor geen goedkeuring van anderen nodig had.
Het ging niet meer alleen om het leveren van goed werk, maar ook om zelfzorg, je eigen creatieve voorwaarden formuleren en daarmee ook opdrachtgevers, lezers en anderen het beste van jezelf geven.
Als je eigen baas bent, kun je maar beter de allerbeste baas zijn die je jezelf wenst. :)
Als maker van creatieve producten voel ik me bovendien één met mijn werk. Een creatief product opleveren is ook veel spannender dan een doorwrochte berekening of beleidsplan de wereld insturen. Bij een creatief product wordt immers een stuk van jezelf beoordeeld. En dat voelt kwetsbaar.
Ondernemerschap is een grote reis in zelfontwikkeling.
Als verhalenmaker haal ik verhalen van anderen op, breng verbintenissen tot stand en deel verhalen met de wereld. Maar in het licht staan met mijn eigen verhaal, dat valt nog steeds niet mee. Het is gemakkelijker om klein te zijn, je te verstoppen en niet op te vallen.
Tegelijkertijd willen we allemaal in het diepst van ons hart dat we gezien en gehoord worden. Dat wil ik ook anderen geven: echte aandacht. Als je op je best bent, creëer je een omgeving waar de ander ook op zijn best kan zijn, en andersom.
Het komende jaar ga ik daar vol overtuiging mee door.
Dus nog meer gave verhaalprojecten realiseren, nog meer verhalen oogsten en delen, nog meer waardevolle kennis over storytelling bijeenbrengen en uitdragen. Dank je wel dat jij (soms al jarenlang) deelgenoot bent van mijn ondernemers-avontuur.
Fijn dat je nog steeds meeleest.
Dankjewel als jij een van degenen bent die me laat weten dat je mijn blogartikelen altijd leest, alle inspiratie gretig opslurpt of jezelf bemoedigd voelt. Daar doe ik het voor. Dankjewel dat je bent zoals jij bent.
Jij bent jouw eigen verhaal.
