Heb jij iemand die je bewondert? Een superheld? Misschien ben je er zelfs wel een tikje jaloers op?
Bij mij zijn dat vaak mensen met creatieve moed. Mensen die hun eigenheid omarmen en hun stem laten horen. Ook letterlijk: door geluid te produceren.
Hierbij een voorbeeld over een ommekeer in dat verhaal.
Ik liep jarenlang rond met het stille verlangen dat ik op zangles wilde.
Zo stil dat ik zelfs die wens niet uitsprak.
Tot de dag dat ik het gewoon deed. Ik vulde het aanmeldformulier in voor een proefles bij de zangschool in onze buurt. Met lood in mijn schoenen stapte ik het zanglokaal binnen. Ik voelde me zo klein als een badeend.
Met alle moed die ik in me had, zong ik het liedje dat ik voorbereid had: The Sound of Silence. Veelzeggende titel voor iemand die het graag stil houdt :).
De zanglerares fakkelde me niet af, zoals ik verwacht had.
Ze zei helemaal niet dat ik er geen hout van kon. Nee, ze zei dat ze graag met me aan de slag wilde.
Wel was ze 25 jaar jonger dan ik, dus het was uitdagend om repertoire te vinden dat we allebei kenden. Nummers van Simon & Garfunkel zeiden haar bijzonder weinig...
Maar ook dat kwam goed. De lessen waren spannend én heel fantastisch. Ik kwam er altijd zingend blij vandaan.
Later volgde ik samen met mijn zoon zanglessen om duetten te leren zingen. Ik wist nu hoe ik de eerste stem kon inzetten en het juiste ritme vond. Ook ontdekte ik dat samen zingen mijn snelweg naar geluk is.
Stel je nou eens voor dat ik het er bij had laten zitten?
Dat ik nooit de moed bij elkaar had geraapt om me voor deze zanglessen aan te melden?
Dan had ik al dit zangplezier nooit meegemaakt. En ik was langdurig blijven rondlopen met het zeurende stemmetje: eigenlijk wil ik nog eens...
Herken je dit voorbeeld? Waar heb jij durfspieren voor nodig?
