“Die van mij heeft vier jaar lang geen woord tegen me gezegd”, vertelde een moeder op een buurtborrel eens mistroostig over haar puberzoon.
Dit kon wel eens extreem leerzaam zijn, dus ik draaide onmiddellijk mijn oren naar haar toe.
Zodra mensen in mijn omgeving begonnen te klagen over hun uber-dwarse pubers, was ik bovenmatig geïnteresseerd.
Als moeder van twee aanstaande puberzonen kon ik mijn lol op. Want vaders en vooral moeders boden tegen elkaar op met de meest verschrikkelijke praktijkcases.
Een ware oudercompetitie.
Wij gingen vast ook een loeizware tijd tegemoet, dus ik zette me alvast schrap. Die van ons zouden binnen afzienbare tijd hun bed niet meer verlaten, gaan binge-drinken en geen woord meer met ons wisselen.
Ik moest hieraan terugdenken toen ik afgelopen week een moeder sprak van een dochter van tien.
Ze had al precies bedacht hoe de relatie met haar tiener gierend uit de bocht ging vliegen. Ze zag levendig voor zich hoe die van haar boos de deur dichtsloeg en zich niets meer zou laten zeggen.
En daarom wilde ze nu alvast ‘aan de relatie werken’ zodat er een steviger fundament lag voor straks.
Het is toekomstverdriet.
Inmiddels kan ik terugblikken, want wij zijn nu dik 15 jaar verder. Die van ons vertoonden geen destructief experimenteergedrag, spijbelden niet en gaven nauwelijks een grote mond. Ze hingen zelfs niet eindeloos achter de gamecomputer.
En verrassend: ze bleven ook gewoon praten.
Wel verscholen ze zich langdurig in hun eigen kamers, deuren en gordijnen dicht. Maar veel erger dan dat werd het niet. En toen ze zich uit de pop bevrijdden, bleek de metamorfose buitengewoon geslaagd.
Het kan ook gewoon soepel gaan. Dat was een mogelijkheid die eerlijk gezegd niet in mijn hoofd opgekomen was.
Pubergedrag is ook maar een vergaarbakterm, weet ik nu.
Je kunt net zo goed lekker rozebrillerig de toekomst van je aanstormende talenten tegemoet zien. Een vorm van creatief denken: positieve verwachtingen koesteren in plaats van miserabele doemscenario's in elkaar knutselen.
Als je dan toch je eigen verhaal creëert, kan het net zo goed een positief verhaal zijn.
Laat dus lekker gaan, dat toekomstverdriet. En wijd je aan verheugkunst.
